wtorek, 28 sierpnia 2012

Foka grenlandzka

Występowanie:
Naturalnym środowiskiem foki grenlandzkiej są pola lodowe i zimne wody Arktyki, od Azji  przez Europę do Ameryki Północnej Występuje na obszarze od Ziemi Północnej, przez północne wybrzeża Skandynawii  i Islandii , wokół Grenlandii  po Labrador,Nową Fundlandię  i wokół Ziemi Baffina.
 Wygląd
Przód głowy czarny, wierzch ciała pokryty jest szarym futerkiem z żółtawym odcieniem, spód jaśniejszy, bardziej srebrzysty. Na grzbiecie posiada ciemną plamę w kolorze ciemnobrązowym do czarnej. Plama w kształcie liry z końcami skierowanymi ku tylnej części ciała.
Dorosłe samce dorastają do 190 cm i osiągają masę do 135 kg, natomiast samice są nieco mniejsze (180 cm i 120 kg).

Środowisko:

 oka prowadzi wędrowny tryb życia. Za pokarm służą jej skorupiaki planktonowe i ryby. Na wiosnę płynie ku północy na obfite w pokarm żerowiska, a zimą przemieszcza się na południe, na miejsca rozrodu. Wyróżnia się trzy populacje foki grenlandzkiej, każda z nich ma osobne strefy reprodukcji. Jedna rozmnaża się u wschodnich wybrzeży Grenlandii, druga u wschodnich wybrzeży Labradoru i zachodnich wybrzeży Nowej Fundlandii, a trzecia na Morzu Białym.

Rozród odbywa się na krze lub lodzie. Z początku młode są w biało umaszczonym futerku. Po okresie 4 tygodni zmieniają futerko i zaczynają samodzielnie odżywiać się w morzu. Swą dojrzałość osiągają dopiero po ok. 6-8 latach.


Ochrona:


 Foki od wieków stanowiły źródło cennego tłuszczu, mięsa i skór dla mieszkańców rejonów arktycznych. Jednak od 1750 roku foki grenlandzkie zaczęto masowo zabijać w celach komercyjnych. Nowo narodzone foki ginęły z powodu cennego, pięknego, białego futra. W XIX w. zabijano rocznie 600 000 fok, w latach 70. XX w. w ciągu roku ginęło około 3 000 000 osobników[potrzebne źródło]. Aby powstrzymać tę rzeź, rząd Kanady wprowadził ograniczenia, pozwalając na upolowanie do 150 000 zwierząt rocznie. Dzięki wysiłkom dużych organizacji międzynarodowych zajmujących się ochroną przyrody i presji opinii publicznej w 1987 roku zamknięto wiele rynków zbytu na futra małych fok. W 1988 roku w Kanadzie wprowadzono zakaz polowania na młode zwierzęta. Dla wielu innych gatunków fok ustalono okresy ochronne.

niedziela, 26 sierpnia 2012

Ciekawostki o psach domowych


Na świecie żyje do pól miliarda psów. Do największych i najcięższych spośród psów domowych należy staro-angielski mastil i powszechnie znany bernardyn. Masa dorosłych osobników tych dwóch gatunków wynosi 75-90 kg. Najcięższy (145 kg) i największy (wysokość w kłębie 89 cm) mastyf należał do mieszkańca Londynu. Najcięższy bernardyn (waga 140,5 kg, wysokość w kłębie - 99 cm) - mieszkańca stanu Michigan w USA. Najmniejszym z aktualnie żyjących dorosłych osobników jest „Peqnuts", miniaturowy piesek rasy Chihuahua (długość - od głowy do ogona - 25 cm, masa 630 g). Psy żyją przeważnie od 8 do 15 lat, rzadko o parę lat dłużej. Najdłużej żyjącym psem (29 lat i 5 miesięcy) był owczarek australijski. Najwięcej, bo aż 23 młode, z których wszystkie przeżyły, urodziła suka amerykańskiego Uwhounda w 1944 r. Rekord skoku wzwyż należy do owczarka niemieckiego, który pokonał ścianę o wysokości 3,48 m. Najdłuższy skok (9,14 m) wykonał pies w pogoni za zającem, przeskakując przy tym płot o wysokości 1,4 m. Najrzadszym obecnie psem jest amerykański terrier bezwłosy. Jego populacja nie przekracza setki. Większość należy do jednej rodziny w stanie Louisiana (USA).



Zmysły psa
  • Węch jest dla psa najważniejszym zmysłem. Już jako ślepe szczenię zaczyna się nim posługiwać. Psy poddane odpowiednim szkoleniom wspomagają służby mundurowe w tropieniu i rozpoznawaniu przestępców na podstawie śladów zapachowych zostawionych na miejscu, w którym tamci przebywali. Proces oswajania nowego, młodego psa z nowym właścicielem można przyspieszyć, kładąc mu na legowisko odzież przepojoną zapachem właściciela. Bardzo często zdarza się, że pies podczas nieobecności swego pana kładzie się na jego odzieży.
  • Wzrok. To, co pies zobaczy nie będzie miało dla niego znaczenia, dopóki nie rozpracuje tego węchem i/lub słuchem. Wzrok psa jest słabszy niż człowieka, a objawia się to mniejszą zdolnością spostrzegania przedmiotów czy osób nieruchomych, a także brakiem widzenia obiektów dwuwymiarowych. Pies dobrze za to radzi sobie w słabym świetle (wspomagając się zmysłem węchu i słuchu). Rasa psa determinuje nie tylko siłę wzroku, lecz także zmysł węchu, słuchu oraz dotyku.
  • Słuch. Zmysł słuchu w hierarchii psa stoi za węchem i wzrokiem. Psy mają znacznie czulszy słuch niż człowiek i mogą słyszeć dźwięki o częstotliwości lub tonacji dla człowieka niesłyszalnej, a zasięg słuchu jest znacznie większy w porównaniu ze słuchem człowieka. Większa czułość słuchu może powodować, że dźwięki o silnym natężeniu będą wywoływały u niego ból. Przyjęto, że psy o uszach stojących lepiej słyszą od kłapouchych. Układając psa należy do niego mówić cicho, ponieważ zakrzyczany czworonóg może z czasem przestać zwracać uwagę na głos swego pana. Odpowiednią modulacją głosu właściciel może skutecznie wpływać na psa.
  • Dotyk. Wrażenia dotykowe pies odbiera całą powierzchnią ciała. Najważniejsze są dla niego włosy czuciowe (wąsy) nad oczami oraz pod dolną wargą. Wąsy te zwane wibryssami są długie i sztywne. Nie wolno ich strzyc.
Smak. Wrażenia smakowe są uzależnione od wrażeń węchowych. Zmysł ten nie ma dla psa znaczenia w odbieraniu wrażeń otaczającego świata. Jeżeli pies zje loda to go głowa nie boli :)

Ciekawostka o kotach domowych

- 17 lutego odbywa się Światowy Dzień Kota; w Polsce święto to jest obchodzone od 2006 roku.
-W Japonii kot jest najpopularniejszą maskotką; Maneki Neko, czyli jego figurka z podniesioną łapką w geście zaproszenia, widnieje przy wejściu do domów, biur, sklepów i restauracji; według przesądów zapewnia to m.in. powodzenie w interesach.
- W 1879 roku w Belgii przeprowadzono próbę zastąpienia gołębi pocztowych kotami; 37 zwierząt wywieziono z Liège do miejscowości położonej w promieniu 30 km, koty wyposażono w odpowiedni ekwipunek i wypuszczono – wszystkie wróciły do Liège, jednak większość pozbyła się w drodze przesyłek.
-  W kuchni kantońskiej występuje potrawa o nazwie "Smok, tygrys i feniks", sporządzana m.in. z mięsa kota; również australijscy aborygeni zabijają i zjadają zdziczałe koty.
-  W kulturze europejskiej potrawy z kota były stosunkowo częstym elementem jadłospisu od wczesnego średniowiecza do XIX wieku. Wiele źródeł zaświadcza, że koty jadano m.in. we Francji, Włoszech i Hiszpanii.
- Zbyt częste szczepienia w kark mogą grozić bardzo złośliwą chorobą nowotworową, tzw. VAS – Vaccine Associated Sarcoma; aby zmniejszyć szanse na wystąpienie tego nowotworu koty szczepi się nie w kark, ale w łapę; odradzane jest również zbyt częste szczepienie kotów, zwłaszcza jeśli mają one ograniczony kontakt ze światem (nie wychodzą na zewnątrz).

-  Koty białe są szczególnie narażone na wrodzoną głuchotę ze względu na recesywny gen białego futra. Wbrew pozorom, kot biały nie jest albinosem (albinizm u kotów występuje niezmiernie rzadko). Ryzyko wystąpienia głuchoty znacznie wzrasta u kotów białych z niebieskimi oczami (szacuje się że ok. 25% takich kotów nie słyszy).

sobota, 25 sierpnia 2012

Ciekawostki o foce szarej

Spotkanie dzikich osobników foki szarej w Polsce jest możliwe, choć są to rzadkie przypadki. Jedynym regularnym miejscem pojawiania się tych zwierząt jest rezerwat przyrody Mewia Łacha położony u ujścia Przekopu Wisły. W 2007 roku obserwowany był harem składający się z samca i do pięciu samic. Dziewięć fok szarych widziano tam w 2008 roku, 12 w 2009, a w 2010 roku już 15 (20 lipca). W roku 2011 było można zobaczyć jednocześnie 25 fok z dwóch gatunków (oprócz szarych pojedyncze pospolite), a w 2012 aż 41 osobników jednocześnie.



Ciekawostka o rysiach

- Łacińska nazwa rysia Lynx  pochodzi od greckiego lygx lub lenoks, to znaczy świecący. Zawdzięcza ją swojemu bystremu wzrokowi .
-"Ryś" to słowo prasłowiańskie, dziś moglibyśmy je przetłumaczyć jako "szybki" - por. "ruszyć rysią" – ruszyć szybko. Rysia nazywano też ryścem, ale później (od XVI wieku) nazwa ta została zarezerwowana dla lamparta.
- Ryś potrafi skoczyć z miejsca nawet na wysokość dwóch metrów. Wykorzystuje to podczas polowania na cietrzewie lub bażanty, które usiłują odlecieć.



Ponad 20 lat temu w mazurskich lasach żyły dzikie rysie.
W 1989 roku zginęła tam ostatnia rysia rodzina...
Tego dramatu nie da się cofnąć.