Rekord Guinessa

Znamy już rozmiary najmniejszego szczeniaka na świecie, ale czy zdawaliście sobie sprawę, że w Polsce przyszedł na świat osobnik, który z łatwością mógłby odebrać tytuł dotychczasowemu miniaturowemu rekordziście?
Malutka Meysi urodziła się niespełna 6 tygodni temu w Jarocinie. Jak twierdzi jej właścicielka, pani Anna, w dniu narodzin mierzyła nie więcej niż 2 cm długości i ważyła 45 g. Takie parametry są zdecydowanie niższe od parametrów reszty pisaków z tego samego miotu, które wahały się od 80 do 130g.

Ryś

Ryś to średniej wielkości dziki kot żyjący głównie w regionach górskich. Ma krótki ogon, pędzelek z włosów na koniuszkach uszu i duże łap z miękkimi poduszkami. Przystosowane do chodzenia po śniegu. Żyje w gęstych górskich lasach i rzadko przekracza ich górną granicę.

Tryb życia rysia
 Rysie wiodą życie samotnika w ukryciu. Dobierają się w pary tylko w okresie rui. Ryś większość czasu spędza, chodząc po ziemi, lecz jeśli jest to konieczne, potrafi wspinać  się po drzewach. podczas polowania na zwierzynę korzysta    ze swojego niezwykle dobrego wzroku i słuchu. Samice zabierają kocięta na polowanie, aby uczyły się zdobywać pożywienie.
                   

Rodzaje rysiów
Ryś euroazjatycki
Ryś iberyjski
Ryś kanadyjski
 

Serwal- Dziki kot o którym mało kto pamięta.

Serwal jest kotem o dość dużych uszach, podobnych do psich, ale mała głowa przypomina raczej kocią. Ma długie, bardzo szczupłe łapy, które pozwalają mu wchodzić na wysokie drzewa afrykańskiej sawanny. Jego sierść usiana jest czarnymi plamkami, spełniającymi rolę kamuflażu, a ich liczba może różnić się u każdego osobnika. Można go spotkać przede wszystkim na południu Sahary, a kilka osobników żyje ciągle w północnej Afryce. Poluje zarówno w dzień, jak i w nocy, na małe ssaki  (gryzonie, antylopy), ptaki i owady, ale nie pogardzi też owocem. Poluje z zasadzki lub łapie małe ofiary, podrzuca je do góry, a potem zabija uderzeniem łapy. Sam pada ofiarą lamparta, a także człowieka, który poluje dla jego futra. Miauczy, mruczy i syczy jak kot domowy i można go łatwo oswoić.


Serwal może skoczyć na odległość 4m. i wysokość 1m. Żyje samotnie na niewielkim terenie od 3 do  40km kwadratowych. Zaznacza swój teren moczu, czasami aż 30 razy na godz.! Terytoria samców nie zaziębiają się, ale jeśli dwóch z nich się spotka, jeżą sierść, syczą i próbują się podrapać. Samice mogą chodzić po terenie samca, co jest konieczne, żeby ten mógł je poznać.

rekordy ginessa zwierząt

Pingwiny...

Pingwiny to bardzo zabawne stworzenia, których charakterystyczne ubarwienie upodabnia je do człowieka we fraku. Występują na półkuli południowej, głównie na wybrzeżach Antarktydy, czasami spotyka się je na brzegach Nowej Zelandii.

Ptaki te są znakomitymi pływakami. Skrzydła, które na drodze ewolucji przekształciły się w "wiosła" sprawiają, że te niezdarne na lądzie zwierzęta, pod wodą stają się szybkie i zwinne. Pingwiny polują na różne morskie zwierzęta, szczególnie ryby i kałamarnice, będące ich przysmakiem. Nieraz żywią się morskimi skorupiakami.

Pingwiny żyją w bardzo surowym klimacie, gdzie często panują dotkliwe mrozy i lodowe burze. Dlatego, mimo gęstego upierzenia, często tłoczą się razem jeden obok drugiego i przytulają do siebie. Tworzą się wówczas olbrzymie kolonie skupiające nieraz ponad 30 000 ptaków - tylko w ten sposób mogą sobie zapewnić wystarczającą ilość ciepła.

Pingwiny swoje gniazda zakładają w szczelinach i rozpadlinach skalnych lub zagłębieniach terenu. Pisklęta szybko się usamodzielniają i już po 2 miesiącach wraz z innymi młodymi zbierają się w tzw. przedszkola. Dzięki tej "instytucji" rodzice mogą udać się na polowanie, nie martwiąc się o dzieci. Młode większość czasu spędzają w przedszkolach, a do rodziców przychodzą tylko wtedy, gdy są głodne. Gdy na ciele młodych pingwinów pojawi się "dorosłe" upierzenie, opuszczają one kolonię i wypływają na otwarte morze w poszukiwaniu pożywienia.

Czy wiesz, że...





- Niektóre gatunki osiągają pod wodą szybkość nawet do 30 km/godz.

- Największym i zarazem najbardziej znanym przedstawicielem pingwinów jest pingwin cesarski osiągający ponad 1m wzrostu i wagę 30 kg.

- Pingwiny cesarskie mogą przebywać pod wodą do 15 minut i zanurzyć się na głębokość 265 m.

- Jeden z gatunków pingwina, tzw. skocz złotoczuby, porusza się po lądzie... skokami.

- Podczas nurkowania serce pingwina zwalnia tempo uderzeń - dzięki temu krew w ciele zwierzęcia krąży wolniej, a organizm zużywa mniej tlenu.

- Pióra pokrywające ciało pingwina nachodzą na siebie niczym dachówki. Dzięki temu woda nie ma styczności z jego skórą i nie wychładza organizmu.

- Podczas okresu lęgowego pingwinów cesarskich (maj) na Antarktydzie występują najniższe temperatury na Ziemi.

- Młodymi pisklętami najczęściej opiekuje się samiec, natomiast samica poszukuje pożywienia.

- Oczy pingwinów są bardzo czułe w zakresie barw niebieskiej i zielonej. Dzięki temu pingwiny doskonale widzą nawet przy bardzo słabym oświetleniu i z powodzeniem polują nawet w ciemnej morskiej głębinie.

informacja...

Przepraszam was że od tak dawna nie pisałam, ale strasznie zabiegana byłam,. no wiecie szkoła itp.

Chichot hien cętkowanych zawiera informacje na temat wieku, tożsamości zwierzęcia i jego statusu w grupie. Służy również wyrażaniu frustracji i pomaga wzywać pobratymców na pomoc. O wynikach analiz akustycznych odgłosów tych zwierząt informuje pismo „BMC Ecology”.

Naukowcy nagrali odgłosy 26 hien trzymanych w niewoli i stwierdzili, że zróżnicowanie wysokości i barwy dźwięku może pomagać hienom w utrzymywaniu społecznej hierarchii.

„Śmiech pozwala pozostałym zwierzętom ocenić status społeczny hieny. Być może pozwala też utrzymywać właściwą hierarchię w grupie podczas jedzenia i organizuje zwierzęta podczas zdobywania pokarmu” – sugeruje Frederic Theunissen z University of California w Berkeley. Wraz z Nicolasem Mathevonem z Universite Jean Monnet w St. Etienne (Francja) badał on hieny trzymane w amerykańskim Berkeley.

Naukowcy zauważyli, że wysokość odgłosów wydawanych przez hieny zdradza ich wiek. Częstotliwość dźwięków mówi zaś o statusie osobnika - pozwala się zorientować, czy dane zwierzę zajmuje w stadzie pozycję dominującą, czy też jest podporządkowane. Odgłosy są wydawane głównie podczas walki o pokarm. Będąc potwierdzeniem pozycji podporządkowanej zapobiegają sytuacjom, w którym hieny mogłyby się wzajemnie zagryzać.

Chichot może też oznaczać frustrację i być czymś w rodzaju wołania o pomoc – sugerują naukowcy. „To, co upolowały hieny, często przechwytują lwy. Samotna hiena nie ma szans w konfrontacji z lwem, ale już ich grupa jest w stanie »przycisnąć« jednego albo dwa lwy i odbić własny łup. Chichot pomaga zatem wezwać posiłki. Współpraca i współzawodnictwo jest dla hien chlebem codziennym. Słysząc chichoczącego osobnika inni członkowie stada dostają informacje o tym, kto znalazł się w opresji i decydują, czy do niego dołączyć, czy też zignorować wołanie i odejść” – opowiada Theunissen.

Teraz naukowcy planują potwierdzić te wyniki w eksperymentach w warunkach naturalnych.

Coś na kształt wilka.

Ludzie zafascynowani wilczą naturą próbowali stworzyć rasę psów, która będzie miała cechy tego gatunku. Krzyżowanie psów z wilkami jest bardzo łatwe, ponieważ genotyp obu tych gatunków jest bardzo podobny.

Należą one bowiem do prarodziny biologicznej psowatych. Rasa psów stworzona przez ludzi na podobieństwo wilków, okazała się niezbyt udanym pomysłem. Człowiek chciał bowiem uzyskać zwierzę, które będzie posłuszne i ułożone jak domowy pies, a jednocześnie wolne, piękne, silne i niezależne jak wilk. Psy rasy wilczak okazały się bardzo agresywne i nieskore do współpracy z człowiekiem. Rodzinę ludzką traktowały jak wilcze stado i próbowały nawet atakować słabszych jej członków. Psy te próbowano wykorzystać do celów wojskowych. Okazało się jednak, że podobnie jak wilki, bardzo się przywiązują do swoich właścicieli. Psy te praktycznie nie tolerowały żadnych zmian personalnych i przy każdej zmianie ćwiczących z nimi ludzi, trzeba było uczyć je wszystkiego od początku.

Foka grenlandzka

Występowanie:
Naturalnym środowiskiem foki grenlandzkiej są pola lodowe i zimne wody Arktyki, od Azji  przez Europę do Ameryki Północnej Występuje na obszarze od Ziemi Północnej, przez północne wybrzeża Skandynawii  i Islandii , wokół Grenlandii  po Labrador,Nową Fundlandię  i wokół Ziemi Baffina.
 Wygląd
Przód głowy czarny, wierzch ciała pokryty jest szarym futerkiem z żółtawym odcieniem, spód jaśniejszy, bardziej srebrzysty. Na grzbiecie posiada ciemną plamę w kolorze ciemnobrązowym do czarnej. Plama w kształcie liry z końcami skierowanymi ku tylnej części ciała.
Dorosłe samce dorastają do 190 cm i osiągają masę do 135 kg, natomiast samice są nieco mniejsze (180 cm i 120 kg).

Środowisko:

 oka prowadzi wędrowny tryb życia. Za pokarm służą jej skorupiaki planktonowe i ryby. Na wiosnę płynie ku północy na obfite w pokarm żerowiska, a zimą przemieszcza się na południe, na miejsca rozrodu. Wyróżnia się trzy populacje foki grenlandzkiej, każda z nich ma osobne strefy reprodukcji. Jedna rozmnaża się u wschodnich wybrzeży Grenlandii, druga u wschodnich wybrzeży Labradoru i zachodnich wybrzeży Nowej Fundlandii, a trzecia na Morzu Białym.

Rozród odbywa się na krze lub lodzie. Z początku młode są w biało umaszczonym futerku. Po okresie 4 tygodni zmieniają futerko i zaczynają samodzielnie odżywiać się w morzu. Swą dojrzałość osiągają dopiero po ok. 6-8 latach.

Ochrona:

 Foki od wieków stanowiły źródło cennego tłuszczu, mięsa i skór dla mieszkańców rejonów arktycznych. Jednak od 1750 roku foki grenlandzkie zaczęto masowo zabijać w celach komercyjnych. Nowo narodzone foki ginęły z powodu cennego, pięknego, białego futra. W XIX w. zabijano rocznie 600 000 fok, w latach 70. XX w. w ciągu roku ginęło około 3 000 000 osobników^{[potrzebne źródło]}. Aby powstrzymać tę rzeź, rząd Kanady wprowadził ograniczenia, pozwalając na upolowanie do 150 000 zwierząt rocznie. Dzięki wysiłkom dużych organizacji międzynarodowych zajmujących się ochroną przyrody i presji opinii publicznej w 1987 roku zamknięto wiele rynków zbytu na futra małych fok. W 1988 roku w Kanadzie wprowadzono zakaz polowania na młode zwierzęta. Dla wielu innych gatunków fok ustalono okresy ochronne.

Ciekawostki o psach domowych

Na świecie żyje do pól miliarda psów. Do największych i najcięższych spośród psów domowych należy staro-angielski mastil i powszechnie znany bernardyn. Masa dorosłych osobników tych dwóch gatunków wynosi 75-90 kg. Najcięższy (145 kg) i największy (wysokość w kłębie 89 cm) mastyf należał do mieszkańca Londynu. Najcięższy bernardyn (waga 140,5 kg, wysokość w kłębie - 99 cm) - mieszkańca stanu Michigan w USA. Najmniejszym z aktualnie żyjących dorosłych osobników jest „Peqnuts", miniaturowy piesek rasy Chihuahua (długość - od głowy do ogona - 25 cm, masa 630 g). Psy żyją przeważnie od 8 do 15 lat, rzadko o parę lat dłużej. Najdłużej żyjącym psem (29 lat i 5 miesięcy) był owczarek australijski. Najwięcej, bo aż 23 młode, z których wszystkie przeżyły, urodziła suka amerykańskiego Uwhounda w 1944 r. Rekord skoku wzwyż należy do owczarka niemieckiego, który pokonał ścianę o wysokości 3,48 m. Najdłuższy skok (9,14 m) wykonał pies w pogoni za zającem, przeskakując przy tym płot o wysokości 1,4 m. Najrzadszym obecnie psem jest amerykański terrier bezwłosy. Jego populacja nie przekracza setki. Większość należy do jednej rodziny w stanie Louisiana (USA).



Zmysły psa

• Węch jest dla psa najważniejszym zmysłem. Już jako ślepe szczenię zaczyna się nim posługiwać. Psy poddane odpowiednim szkoleniom wspomagają służby mundurowe w tropieniu i rozpoznawaniu przestępców na podstawie śladów zapachowych zostawionych na miejscu, w którym tamci przebywali. Proces oswajania nowego, młodego psa z nowym właścicielem można przyspieszyć, kładąc mu na legowisko odzież przepojoną zapachem właściciela. Bardzo często zdarza się, że pies podczas nieobecności swego pana kładzie się na jego odzieży.

• Wzrok. To, co pies zobaczy nie będzie miało dla niego znaczenia, dopóki nie rozpracuje tego węchem i/lub słuchem. Wzrok psa jest słabszy niż człowieka, a objawia się to mniejszą zdolnością spostrzegania przedmiotów czy osób nieruchomych, a także brakiem widzenia obiektów dwuwymiarowych. Pies dobrze za to radzi sobie w słabym świetle (wspomagając się zmysłem węchu i słuchu). Rasa psa determinuje nie tylko siłę wzroku, lecz także zmysł węchu, słuchu oraz dotyku.

• Słuch. Zmysł słuchu w hierarchii psa stoi za węchem i wzrokiem. Psy mają znacznie czulszy słuch niż człowiek i mogą słyszeć dźwięki o częstotliwości lub tonacji dla człowieka niesłyszalnej, a zasięg słuchu jest znacznie większy w porównaniu ze słuchem człowieka. Większa czułość słuchu może powodować, że dźwięki o silnym natężeniu będą wywoływały u niego ból. Przyjęto, że psy o uszach stojących lepiej słyszą od kłapouchych. Układając psa należy do niego mówić cicho, ponieważ zakrzyczany czworonóg może z czasem przestać zwracać uwagę na głos swego pana. Odpowiednią modulacją głosu właściciel może skutecznie wpływać na psa.

• Dotyk. Wrażenia dotykowe pies odbiera całą powierzchnią ciała. Najważniejsze są dla niego włosy czuciowe (wąsy) nad oczami oraz pod dolną wargą. Wąsy te zwane wibryssami są długie i sztywne. Nie wolno ich strzyc.

Smak. Wrażenia smakowe są uzależnione od wrażeń węchowych. Zmysł ten nie ma dla psa znaczenia w odbieraniu wrażeń otaczającego świata. Jeżeli pies zje loda to go głowa nie boli :)

Ciekawostka o kotach domowych

- 17 lutego odbywa się Światowy Dzień Kota; w Polsce święto to jest obchodzone od 2006 roku.
-W Japonii kot jest najpopularniejszą maskotką; Maneki Neko, czyli jego figurka z podniesioną łapką w geście zaproszenia, widnieje przy wejściu do domów, biur, sklepów i restauracji; według przesądów zapewnia to m.in. powodzenie w interesach.
- W 1879 roku w Belgii przeprowadzono próbę zastąpienia gołębi pocztowych kotami; 37 zwierząt wywieziono z Liège do miejscowości położonej w promieniu 30 km, koty wyposażono w odpowiedni ekwipunek i wypuszczono – wszystkie wróciły do Liège, jednak większość pozbyła się w drodze przesyłek.
-  W kuchni kantońskiej występuje potrawa o nazwie "Smok, tygrys i feniks", sporządzana m.in. z mięsa kota; również australijscy aborygeni zabijają i zjadają zdziczałe koty.
-  W kulturze europejskiej potrawy z kota były stosunkowo częstym elementem jadłospisu od wczesnego średniowiecza do XIX wieku. Wiele źródeł zaświadcza, że koty jadano m.in. we Francji, Włoszech i Hiszpanii.
- Zbyt częste szczepienia w kark mogą grozić bardzo złośliwą chorobą nowotworową, tzw. VAS – Vaccine Associated Sarcoma; aby zmniejszyć szanse na wystąpienie tego nowotworu koty szczepi się nie w kark, ale w łapę; odradzane jest również zbyt częste szczepienie kotów, zwłaszcza jeśli mają one ograniczony kontakt ze światem (nie wychodzą na zewnątrz).

-  Koty białe są szczególnie narażone na wrodzoną głuchotę ze względu na recesywny gen białego futra. Wbrew pozorom, kot biały nie jest albinosem (albinizm u kotów występuje niezmiernie rzadko). Ryzyko wystąpienia głuchoty znacznie wzrasta u kotów białych z niebieskimi oczami (szacuje się że ok. 25% takich kotów nie słyszy).

Ciekawostki o foce szarej

Spotkanie dzikich osobników foki szarej w Polsce jest możliwe, choć są to rzadkie przypadki. Jedynym regularnym miejscem pojawiania się tych zwierząt jest rezerwat przyrody Mewia Łacha położony u ujścia Przekopu Wisły. W 2007 roku obserwowany był harem składający się z samca i do pięciu samic. Dziewięć fok szarych widziano tam w 2008 roku, 12 w 2009, a w 2010 roku już 15 (20 lipca). W roku 2011 było można zobaczyć jednocześnie 25 fok z dwóch gatunków (oprócz szarych pojedyncze pospolite), a w 2012 aż 41 osobników jednocześnie.

Ciekawostka o rysiach

- Łacińska nazwa rysia Lynx  pochodzi od greckiego lygx lub lenoks, to znaczy świecący. Zawdzięcza ją swojemu bystremu wzrokowi .
-"Ryś" to słowo prasłowiańskie, dziś moglibyśmy je przetłumaczyć jako "szybki" - por. "ruszyć rysią" – ruszyć szybko. Rysia nazywano też ryścem, ale później (od XVI wieku) nazwa ta została zarezerwowana dla lamparta.
- Ryś potrafi skoczyć z miejsca nawet na wysokość dwóch metrów. Wykorzystuje to podczas polowania na cietrzewie lub bażanty, które usiłują odlecieć.



Ponad 20 lat temu w mazurskich lasach żyły dzikie rysie.
W 1989 roku zginęła tam ostatnia rysia rodzina...
Tego dramatu nie da się cofnąć.